ညေနေစာင္းတစ္ခု၌ ကြ်ႏု္ပ္၏အိမ္နီးခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ မိေရႊပု၊ တာတီးႏွင့္ ဘုတ္ဆံုမဟူေသာ အသက္ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္၊ ခုနစ္ႏွစ္ခန္႔အရြယ္ က ေလးငယ္သံုးဦးတို႔သည္ ကြ်ႏု္ပ္ထံသို႔ အေျပးကေလး ေရာက္လာၾကေလ၏။
၄င္းတို႔သည္ ထိုသို႔လွ်င္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ တိုင္း၌ ကြ်ႏု္ပ္ထံသို႔ ေရာက္လာတတ္စၿမဲ ျဖစ္၏။ ကြ်ႏု္ပ္ကလည္း မုန္႔ပဲသြားေရစာကေလးမ်ား ထုတ္၍ ေကြ်းရ၏။ ယခုလည္း ကြ်ႏု္ပ္က ၄င္းတို႔အား ထံုးစံ အတိုင္း မုန္႔ေဝေပးေသာအခါ ကြ်ႏု္ပ္ေပးေသာအရာ ကိုၾကည့္၍ ကေလးသံုးဦးသည္ စူးစမ္းေနၾက၏။ ထို႔ေနာက္ တာတီးက –
“ဘာႀကီးလဲဘဘ …” ဟုေမးလွ်င္ ကြ်ႏု္ပ္ လည္း ရယ္၍ –
“ေအးကြ …အဲဒါ ႀကံသကာလို႔ ေခၚတယ္၊ ႀကံရည္ကေန လုပ္ထားတာ …၊ ဘဘတို႔ငယ္ငယ္ တုန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ေကာင္းခဲ့တဲ့ သြားေရ စာေပါ့ကြယ္ …၊ မင္းတို႔က်ေတာ့လည္း သိေတာင္ မသိေတာ့ဘူးေနာ္ …၊ ထန္းလ်က္လိုပဲ အရမ္းခ်ိဳ တာကြဲ႕ …၊ ထန္းလ်က္ဆိုတာက ထန္းရည္ကလုပ္ တာ …၊ ႀကံသကာကက်ေတာ့ ႀကံရည္ကို ခ်က္ တာကြဲ႕ ..၊ နယ္က ဘဘရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အလည္လာရင္း ယူလာလို႔ ကေလးတို႔အတြက္ တမင္ခ်န္ထားတာ”ဟု ရွင္းျပရေလ၏။ ゞင္းတို႔ သံုးဦး လည္း ႀကံသကာကို ေထာက္ခနဲ ေထာက္ခနဲ ကိုက္ ၍ ျမည္းစမ္းေနၾကေလ၏။ ထို႔ေနာက္ တာတီးက
“ဘဘေရ …ဒီညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ တုန္းက ဘုတ္ဆံုမႀကီး အရမ္းရယ္ရတာပဲ …၊ ေျခေထာက္က်ဥ္လို႔ဆိုၿပီး မထႏိုင္လို႔ ႐ံႈ႕မဲ့ေနတာ ေလ …၊ ငိုေတာ့မယ့္အတိုင္းပဲ …၊ ကြ်န္ေတာ္ တို႔က ဇြတ္ဆြဲၿပီး ေခၚလာရတာ …” ဟု ေျပာရာ ဘုတ္ဆံုမေလးက တာတီးကို မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း
“သူ႕ဟာသူျဖစ္တာ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲဟ၊ ေအးပါ …နင္ အဲဒီလိုျဖစ္ေတာ့က်မွ ငါက တြဲမထူ ဘဲ တြန္းလွဲပစ္လိုက္မယ္မွတ္ …” ဟု ရန္ေတြ႕ေလ ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏု္ပ္က –
“ေအးကြဲ႕ …အဲဒီလိုပါပဲ …၊ မလႈပ္ မယွက္ ထိုင္တာၾကာသြားရင္ ေျခေထာက္ေတြဘာ ေတြ က်ဥ္ေလ့ရွိတယ္ …၊ ေနာက္ေနာင္ အဲဒါမ်ိဳး မ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္ႀကံဳခဲ့ရင္ေလ ေဟာဒီနည္း ေလးကို မွတ္ထားကြဲ႕ …၊
အိမ္ေတြမွာ တူေတြဘာေတြ ရွိတတ္တယ္ မဟုတ္လား …၊ အဲဒီလို သံတူေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထံုက်င္ေနတဲ့ေနရာကို ခပ္ဖြဖြေလးေပါ့ကြယ္ … အရမ္းႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ …ခပ္ဖြဖြေလး ထုေပးလိုက္ရင္ ထံုတာက်ဥ္တာ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္သြား ေစတယ္ကြဲ႕ …၊ အဲဒီနည္းေလး မွတ္ထားၾကေနာ္၊
ကဲ …ကဲ …မိုးလည္းခ်ဳပ္ေတာ့မယ္ ..၊ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ညစာစား၊ စာက်က္ဖို႔ လုပ္လိုက္ၾကဦး ကြဲ႕ …” ဟု ေျပာျပလိုက္ရာ ကေလးသံုးဦးလည္း
“ဟုတ္ကဲ့ပါဘဘ …” ဟု ကိုယ္စီ ေျပာ ၾကလ်က္ ျမဴးျြကရႊင္လန္းေသာ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ အတူ ကြ်ႏု္ပ္၏အပါးမွ အေျပးကေလး ထြက္သြား ၾကပါေလေတာ့သတည္း။ ။
သေဗၺဓမၼာ
ဇင္ေယာ္နီ
